15 Nisan 2015 Çarşamba

Leitmotif


Tekrar yazıyorum buraya. Geliyorum inadına yarım bırakmıyorum seni. Hayat yeteri kadar parçalıyor, beni, zihnimi, insanlarımı. Benim insanlarım beni sevdiler, benim insanlarım üzdüler de. Benim şeylerimse benimle birlikte kalıp benim insanlarımı hatırlattı bana. Gezgin olup gezmedim, kuş olup uçmadım. Bir sekme yandaydım, hayatımı var ettiğimi düşünüp yüzeysellik denizlerinde yüzüyordum. Yüzerken seni de unutuyordum. Burayı tekrar her açtığımda bana benzeyen birini gördüm. Bana benzeyen birisinin yazıları; yazının kalışının da sözün uçuşuna bağlı olduğunu hatırlattı bugün.

Fikirlerim uçtu, yaptıklarım bitti sanırken ben döngünün gücünü unutmuşum meğer. Döngü ve akışın gücünü. Nehir gibi akan bilincin, benliğin ve zihnin gücünü. Bu okuduklarım bana oluşu ve zamanın daireselliğini hatırlattı. Bu bana benzeyen insanın yazdıkları ona olan sevgimi nasıl yok saydığımı düşündürttü. Ama bir ok atıldı, gitmeye başladı ve devam edecek. O oku durdurabilecek şeyler artık o oku ilgilendirmiyor. Korku bitti. Büyüme korkusu artık bitti. Yerine yok olma korkusu gelene kadar, hayatın telaşı burada olacak en umduğum huzurlarla birlikte.

Sevgiler sayın okuyucu