Sermayem derdimdir, servetim ahım

Bugün bir hikaye duydum. Başlıkdaki dizelerin sahibi olan Aşık Mahzuni Şerif'in başına gelmiş.
Bir yaz memleketine gidiyor ve bir tanıdığına köy kahvesine inip muhabbet etmek istediğini söylüyor. Alıyor eline sazını ve gidiyorlar kahveye. Muhabbet edip, saz çalmak istediğini söylüyor eşine dostuna. Ama herkes işim var, gücüm var bahanesiyle Mahzuni'yi orada bırakıp gidiyor.
Aşık Mahzuni Şerif ise gidiyor evinin önüne, alıyor sazını eline 2 gün durmadan saz çalıyor. Ve sonra yakın arkadaşına
"Ben bir daha buraya gelmem, ölürsem de buraya memleketime gömmeyin!" diyor ve
o yaz sonunda vefat ediyor.

Şimdi gidip sorsan hepsi eminim o gün orada kalıp dinlemiş olmayı istiyorlardır.
O gün gündelik gayeler yüzünden bir kalp kırmış olduklarının ve eminim ondan son kez duyabilecekleri türküleri reddetmiş olduklarının farkında değillerdi.

İhmal etmemek lazım bazı şeyleri ama elde değil bir çok şeyi ihmal ediyoruz şu hayatta.