10 Şubat 2011 Perşembe

İfade

Bir blog yazarı olarak şunu itiraf etmeliyim ki; ben çok sayıda blog takip etmem. Ama dün bulduğum bir blog var, ve yazılarla o kadar çok ortak nokta buldum ki; artık kendimi garip hissetmeye başladım. İşte bu bloga yorum yapamıyorum niyeyse ve kimse de hiç bir yazısına yorum yapmamış. Mail'i falan da görünmüyor yazarın, ne yapacağımı şaşırdım. Geldim kendi bloguma yazdım.

İnsanın bir yazıda, bir insanda, bir filmde, bir şeyde kendini bulması çok ilginç. Çoğu zaman da insana kendini sıradan hissettiren bir olgu. Anlatmak çok zor, şu an aklıma gelen her düşünce o blogda yazan şeylerle az çok ilintili. Elim kolum bağlandı, çaresizim arkadaş. Yorum yapmak, sonra onun bana cevap vermesi ve bunun böyle sürüp gitmesi tarzı isteklerim de yok esasında. Sadece içimdeki bazı şeyleri farkettim o kadar.

Ben de o blogda yazanları yinelememek pahasına bu yazıyı şu noktadan devam ettireceğim. Şu nokta demişken; insanların ne kadar ortak yanları var, ne kadar farkları var. İşte bu nokta.
1.Bazen herkes o kadar ayrı ve özgün geliyor ki bana, herkese aşık olasım ya da herkesten nefret edesim geliyor.

2.Bazen herkes birbirine benzemeye başlıyor, tabi ben de... Böylesi zamanlarda insanlar hakkında düşünmeyi bırakıyorum, sıkıyorlar beni, tabi ben de. Napıyorum? Gidip bir bardak su içiyorum, odamı topluyorum ya da uyuyorum.

3.Bazen tam herkesin farklı olduğunu düşünürken birini veya bir şeyi görüyorum kendimden çokça bir parça bulduğum. İşte o zaman,ya ikimize de aşık olasım geliyor ya da nefret edesim. Genelde nefretle sonuçlanıyor.

2 yorum:

keremanil dedi ki...

Bende bugün saat 15.01 de seninle aynı duygularımı paylaştığımı düşündüm ama ben yorum yaptım ;)
Vasatta olsa bi yorumdu sadece yaptığım :))
Sonra tabii mutlu oldum :D

duyguözbağcı dedi ki...

vasat da olsa, demen gerekirdi orada. =) her zaman dil bilgisine takık biri değilim ama de ve da benim hassas noktam.

hem canın sağolsun, ne vasatı