lebowski

İnsanın bir gün içinde başına bir sürü şanssızlık, kaza, bela gelirse bir yerden sonra koyverir gider ya. Yani bana ve çevremdeki bazı insanlarda olduğunu farkediyorum en azından. O anlar belki de insanın en mutlu anı oluyor. Hani koyvermişsin, ne olursa olsun farketmez o saatten sonra. Gün içerisindeki veya daha uzun bi süreç içerisindeki çabalarını, ufak sorunları, uğraşıları, tartışmalarını hatırlarsın ve hepsi sana suyun içinde amaçsızca çırpınmalarmış gibi gelir. Şanssızlığını bağrına basar ve anıra anıra gülersin. Kısmen sarhoş olursun artık aldığın darbelerden. Biri küfretse öpesin gelir. Biri derdini anlatsa umrunda olmaz. Yani hep aynı şeyleri farklı cümlelerle anlatıp durduğumun farkındayım, böyle bi durum var.

Ama o süreç de biter. Ayılmaya başlarsın yavaş yavaş. Yüzüne hayatın gerçekleri çarpar. Başarısızlığını deminki gibi kucaklayamıyorsundur. İçinde bir boşluk hissi oluşur. Saatlerdir güldüğün için ağzın hala yayvan vaziyettedir ama gözlerin boş bakar. Küfür etmeye başlarsın, kafanı yavaşça yastığa koyarsın. "olmazsa olmasın be. lanet gitsin!"