Hayatta yenmem gereken en önemli şey alçaklık psikolojim. Süslü püslü tanımlamalardan uzaklaşırsak da özgüven problemim demem yanlış olmaz heralde.
Hep bunu yenmeye veya yok saymaya çalışırsın. Ama bi şekilde bi yerlerden çıkar. Acındırmaya mı çalışıyosun kendini diye düşünebilirsiniz. Halbuki genelde bu insanlara acımaz ki kimse, kendilerini ait hissettikleri alçağa yerleştirirler zihinlerinde. O kadar. Ve ek olarak da böbürlenirler, ahah ben kendime çok güvenirim, narsistim biraz ya da egom sağlamdır... gibisinden uzaklara kısık gözlerle baka baka konuşurlar.
Ben de ara ara bunlardan oluyorum. Biriyle yeni tanışıyorsam, olmadığım biri gibi, özgüveni çok yüksek biri gibi davranıyorum. Ama bu bir şekilde siliniyo. Ve baktığımdaysa zayıflıklarını saklamaya çalışan bir ben buluyorum ilişkilerimde.
Ama çok karmaşık bir durum. Ben gibi problemleri olan bir çok insan da bunu söyleyecek kadar bile özgüven yok. Bunu diyerek kendime moral vermeye çalışıp yazımı noktalıyorum.
(Yolda gezerken, film izlerken, kitap okurken... hep olmak istediğim insanı yaratıyorum kendime. Tüm bu ezik fikirlerimi bir gün çocuk yapıp üstünde denemeye kalkışırsam, onu zavallı annesinden alabilirsiniz)
2 yorum:
:)
Sence, bunun farkında olmak mı daha iyi, yoksa dediğin gibi öyle olduğu halde bunun farkında olmamak veya inkar etmek mi?
ben, farkında olmak derim.
gerçi önüne geçemediğini anladığındaysa farketmiş olmak ağır oluyor. Ama kendini bilmekde yarar var.
=)
Yorum Gönder